धडे-कविता शिकताना नवीन शब्द आला, की मुलं त्या शब्दाचा अर्थ लिहून घेतात आणि पुढे जातात. पण तो शब्द शिकताना जर त्या अनुशंगाने येणारे बाकी शब्द पण शिकता आले तर? म्हणजे ‘परका’ असा शब्द शिकविताना ‘पर’ चा अर्थ आणि त्याबरोबर येणारे परदेश, परकीय, परप्रांत, परभाषा असे बरेच शब्द मुलांना शिकविता येतील. तसंच ‘संग्रहालय’ हा शब्द शिकताना संग्रह आणि आलय हे शब्द समजले आणि आलय म्हणजे घर असं लक्षात आलं, की त्याबरोबरच वाचनालय, रुग्णालय हे शब्द पण शिकून होतील. हिमालयाच्या नावातलं सौंदर्य समजेल. पुढे कधी ‘दुग्धालय’ असा शब्द वाचनात आला, तर स्वत:चा स्वत: अर्थ लावता येईल. यातून नुसतीच शब्दसंपत्ती वाढणार नाही, तर शब्द कुठून आले, कसे तयार झाले, यातली गंमत अनुभवता येईल. आपोआप गोडी वाटेल.
मात्र अभ्यासक्रम पूर्ण करायच्या वेळापत्रकात असं सगळं शिकवायला, गोडी लावायला आपल्याकडे अवधी आहे का? आणि हे परीक्षेत येत नाही, तर शिकण्या-शिकविण्याची गरज भासणार आहे का?
Very true Prajakta! English education uses that system. Marathi should use it too….
And i know you are making a different point…but that is a much bigger one…I think that needs to start happening from home…and parents should play important role in that… and ofcourse, if education system does it…that would be ideal!
It all comes down to – finishing syllabus, incompetent teachers and insufficient resources.- eventually all boiling down to money –